سهراب سپهری در زندگی تنها بود و تنهایی ترد و نازک و ظریف و شکننده‌ای داشت که در شعرش بازتابی شاعرانه یافته است. نگاهی به تصویرهای حاصل از این بازتاب به روشنی نشان می‌دهد که او هم تنهایی‌اش را دوست داشته و هم از آن رنج می‌برده؛ هم به تنهایی‌اش نیاز داشته و هم از آن در عذاب بوده، تنهایی هم او را از خود می‌آکنده و هم از آن احساس خالی بودن می‌کرده است...

هادی شفائیه در همان ماههای نخست راه‌اندازی "استودیو هادی" با نیما یوشیج آشنا و از ارادتمندان و دوست‌داران او شد و در چند نوبت، چند پرتره از او و همسر و پسرش گرفت. بنابراین آشنایی و رابطه‌ی دوستانه‌ی هادی شفائیه با نیما یوشیج و پرتره‌هایی که از او و خانواده‌اش تهیه کرده، مربوط می‌شود به سالهای 1334به بعد (یعنی سالهای آخر زندگی نیما یوشیج)...

 فروغ در شعرهایش از مردان گوناگونی سخن گفته است. از یار و معشوق، از پدرش و برادرش، و از مردان غریبه. از یار و معشوق با لحنی مهرآمیز و جانبدارانه سخن گفته، لحن گفتارش درباره‌ی پدرش و برادرش  انتقادی و طنزآمیز است، و از مردان ناشناس هم نمایندگانی از نامردان دورو و جانی و نمایندگانی از مفلوکان در شعرش حضور دارند و ...

 بر زمینی لرزان از تنهایی، در روزگاری تلخ و سیاه که نان نیروی شگفت رسالت را مغلوب کرده و پبغمبران گرسنه و مفلوک از وعدهگاههای الهی می‌گریزند و بره‌های گم‌شده دیگر صدای هی‌هی چوپانها را در بهت دشتها نمی‌شنوند، در دیار تکیده‌ی قحطی‌زده‌ی خشکیده‌ای‌ که خورشیدش سرد است و برکت از زمینهایش رفته و سبزه‌ها به صحراهایش و ماهیان به دریاهایش خشکیده و ...

 آینه از صمیمیترین دوستان فروغ و از بهترین مصاحبان اوست. آینه رفیقی شفیق است. آینه هم‌دل و هم‌درد است. افزون بر تمام اینها، آینه از وسیله‌های اساسی و گرامی زندگی فروغ در آشیانه‌ی شعرش است. سراسر دیوارهای خلوتگاه او در کلبه‌اش که در آن‌جا به بیداری و آگاهی می‌رسد، پر است از آینه‌های رودررو که تصویر حقیقی او را بی‌نهایت بار از هر سو در خود و درهم بازمی‌تابانند...

 پنجره‌ها، دریچه‌ها و روزنه‌ها از مهمترین دغدغه‌های ذهنی همیشگی فروغ بودند. پنجره هرآن‌چیزی‌ست که بر جهان گشوده می‌شود و گیتی در آن چشم‌اندازهایش را بر بیننده می‌نمایاند. پنجره در شعر فروغ نماد پیوند با جهان است، و جهانیان را از وجود خود آگاه ساختن. پنجره پلی‌ست به سوی ادراک، به سوی تفاهم، به سوی یگانگی. پنجره زمزمه‌ی همیشگی فروغ است و دلبستگی ماندگارش...

در بین شاعران نیمایی، سیاوش کسرایی از نظر پرداختن به بهار و نوروز مقام نخست را دارد و در طول سالهای سرایندگی‌اش، بهار دل‌انگیز با جوانه‌ها و شكوفه‌ها و غنچه‌ها و با سرسبزى نشاط‌انگيزش در شعر این شاعر بهاردوست حضوری چشم‌گیر داشته است.  در شعر "پس از من شاعری آید" سروده‌ی آذرماه ۱۳۳۰، کسرایی آمدن شاعری را پیشگویی می‌کند که شعرش بهار بارور در سینه می‌اندوزد...

در بین شاعران پی‌رو نیما یوشیج، دو شاعر بیشترین تلاش را برای شناساندن شعر نیما یوشیج و راه و رسم شاعری او کردند و بیشترین نقش را در ساده‌فهم کردن پیچیدگیها و دشواریهای شیوه‌ی شاعری نیما یوشیج و ظرایف و دقایق شعرش داشتند: مهدی اخوان‌ثالث و سیاوش کسرایی...

 سیاوش کسرایی شخصیتی شاد و سرزنده داشت. او انسانی شوخ‌طبع و خوش‌مشرب بود و زبانی بذله‌گو داشت. وقتی با او بودی جاذبه‌ی لبخند دلنشینش مجذوبت می‌کرد و گیرایی کلام شیرین و شوخی‌آمیزش در برت می‌گرفت و حالت را خوش می‌کرد. شوخ‌طبعی و بذله‌گویی او در بعضی از شعرهایش بازتابی دل‌نشین یافته و ...

کسرایی به حق "شاعر امید" نام گرفته است. او در تمام طول ۴۴ سال شاعری‌اش امیدوار زیست، پرچم‌دار آرمان و مشعل‌دار امید بود، از امید گفت، درباره‌ی امید سرود و در طول شبهای سیاه یأس خورشید امید را ستود و بر ضد نومیدی مبارزه کرد. او در طول سالهای سیاه پس از کودتای ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲ جزو انگشت‌شمار شاعرانی بود که هم‌چنان پرچم امید را برافراشته نگه‌داشت و...