می می کند اندوه گران را نابود.
آن نغزسرا چه‌قدر سنجیده سرود:
«من بی می ناب زیستن نتوانم.»
خیام! به فرزانگی‌ات باد درود.
 ...

درشکه می‌بَرَدم تا دیار رؤیاها
به دوردست‌ترین خاطرات نامیرا
به سرزمین پر از رمز و راز کودکی‌ام
به آن محله‌ی یادآشنای بی‌همتا
...

آه، ای اسیر شب!
ای کرده کز به گوشه‌ای از فرط تاب و تب!
دیری‌ست دل‌شکسته و خسته
با بالهای زخمی بسته
...

او، آن همیشه منتظر صبح، مرده است
افسوس
قلبش نمی‌تپد
نبضش نمی‌زند
...