اصلهای ادبی و حکمهای حاکم بر ادبیات به طور مطلق از "وابستگیهای دست‌وپاگیر مادی" و پیوندهای اسارت‌بار ماهوی با ریشه‌های عینی- واقعی خود مبرا هستند و هیچ‌گونه ارتباط ریشه‌ای معنادار تفسیرپذیری بین این دو حوزه وجود ندارد. بنابراین هرگونه تلاش و تأویلی برای مرتبط نشان دادن این دو حوزه، پنداربافی مطلق و خیال‌پردازی صرف است...

 الکساندر پوپ، شاعر و نظریه‌پرداز ادبی انگلیسی در سال ۱۶۸۸ میلادی در لندن و در خانواده‌ای از قشر بازرگانان ثروتمند زاده شد. تحصیلات ابتدایی را از هفت سالگی شروع کرد. در ۱۲ سالگی زبانهای یونانی و لاتینی و در ۱۵ سالگی زبانهای فرانسوی و ایتالیایی را آموخت. در ۲۳ سالگی تحت تأثیر "فن شعر" بوالو، منظومه‌ای پژوهشی با عنوان "رساله درباره‌ی نقد" نوشت و منتشر کرد...

سر فیلیپ سیدنی، شاعر و نویسنده‌ی انگلیسی (۱۵۵۴- ۱۵۸۶) و خالق رمان "آرکادیا" و دیوان تغزلی "استروفل و استلا"، نویسنده‌ی مقامه‌ای به نام "دفاع از شعر" (An Apologie for Poetrie) است. این مقامه فصیحترین و مستدلترین رساله‌ی نظری در ادبیات عصر الیزابت است. سیدنی در این مقامه مبانی نظری شعر انگلیسی زمان خودش را بررسی کرده و ...

 ساموئل بکت، رمان‌نویس و نمایشنامه‌نویس نام‌دار ایرلندی، در سیزدهم آوریل سال 1906 در ناحیه‌ی "فاکس راک" در شهر"دوبلین" زاده شد. تا سال 1928 در دوبلین بود و تحصیلات مقدماتی‌اش را در همین شهر، در مدرسه‌ی "پورتورا رویال"، به پایان رسانید. مدتی در "کالج ترینیتی"، به آموختن زبانهای فرانسوی و ایتالیایی مشغول شد، سپس به تدریس زبان فرانسه پرداخت...

ساموئل جانسن، معروف به دکتر جانسن، شاعر، نویسنده، نظریه‌پرداز ادبی و منتقد مشهور انگلیسی سده‌ی هیجدهم میلادی، در سال ۱۷۰۹ در شهرستان لیچفیلد زاده شد. آموزش مقدماتی را پدرش در کتاب‌فروشی‌اش به او داد و پس از اتمام تحصیلات در زادگاهش، به آکسفرد رفت، ولی به سبب ناتوانی مالی تحصیل دانشگاهی را رها کرد و نخست به آموزگاری و سپس به روزنامه‌نگاری روی‌آورد...

 جان درایدن John Dryden (۱۶۳۱-۱۷۰۰) شاعر و نمایش‌نامه‌نویس نامدار انگلیسی است. او در دنیای ادبیات انگلیسی همان منزلتی را دارد که بوالو در دنیای ادبیات فرانسه دارد. در واقع چیزی که بر ادبیات دورانش حکومت می‌کرد، ذوق و قریحه‌ی او بود. او در مدرسه‌ی سلطنتی وست‌مینستر و کالج ترینیتی کمبریج تحصیل کرد و در سال ۱۶۵۴ به دریافت دیپلم نائل آمد...

جنون همیشه موضوعی جذاب برای ادبیات جهان از سده‌های میانه به بعد بوده و توجه آن را به خود جلب کرده است. دیوانگان و دیوانگی ادبیات را مجذوب می‌کرده و جنون برایش دنیایی پررمزوراز بوده است. ادبیات کنجکاو بوده که به داخل جهان جنون سرک بکشد و بفهمد در آن دنیای اسرارآمیز چه خبر است و چه می‌گذرد...

برتولت برشت (1956 ـ 1898) بيشتر به عنوان نمايش‌نامه‌نويس و بنيان‌گذار تئاتر حماسی و به خاطر نمايش‌نامه‌های عالی‌قدری چون "زندگی گاليله"، "ننه دلاور و فرزندانش"، "زن نيك ايالت سچوان"، "دايره‌ی گچی قفقازی"، "آدم آدم است"، "ارباب پونتيلا و نوكرش ماتی"، "مادر" و ساير آثار نمايشی‌اش مشهور است، ولی او افزون بر اين‌كه نمايش‌نامه نويسی انديشمند و كارگردانی هنرمند بوده...

 نیچه در دومین گام بلند از گامهای سه‌گانه‌اش، به نقد و داوری رو آورد و چکش انتقادش را بر هرکه و هرچه پیش رویش بود و پیش از آن ستوده و احترام کرده بود، فرود آورد. او آزمون بزرگ، دشوار و خطرناکی را آغاز کرد برای واژگونی ارزش‌گذاری‌ها. در این مرحله‌ی اساسی، نه تنها به بررسی انتقادی فلسفه و حکمت و فیلسوفان و حکیمان، و به بررسی انتقادی مردان اندیشه و کنش و نظریه‌های ایشان در این دو عرصه پرداخت...

نیچه از ابتدای جوانی به شعر و ادبیات عشق می‌ورزید واز همان جوانی به سرودن شعر پرداخت. او تا پایان دوران زیستش به سرایش شعر که از سرگرمیهایی محبوب و از نیازهای روانی اساسی‌اش بود، ادامه داد. نخستین پژوهشهایی نیچه، پژوهشهای زبان‌شناسانه- ادبی او بودند. آن‌گاه که هنوز در دانشگاه لایپزیگ، دانشجوی رشته‌ی "زبان‌شناسی تاریخی" (فیلولوژی) بود، به چند بررسی مهم ادبی- زبان‌شناسانه پرداخت...