هوا بدجوری گرفته. آسمان توهم است. نگاهش که می‌کنی دلت می‌گیرد. از دیروز ابرهای سیاه خسیس کیپ کیپ آسمان را پوشانده‌اند، بدون این‌که نم پس بدهند. ابرهای عقیم بی‌باران. ما- بچه‌های آن تو- و چند تا از همسایه‌هاش، تو این هوای دلگیر، ساکت و صامت، دور تا دور قبر ایستاده‌ایم. هیچ زنی بین‌مان نیست. از فامیل‌هاش هم کسی نیست...

سرم از زور درد دارد می‌تركد. دوتای ديگر استامينوفن كدئين پشت سر هم می‌اندازم توی دهانم، بدون آب قورت شان می‌دهم. مزه تلخشان را حس نمی‌كنم. دهانم تلختر از آنهاست. تمام وجودم يك‌پارچه تلخی است. انگار زندگی‌ام را فرو كرده‌اند توی جوهر زقوم، هفت بار آن تو شست‌وشو داده‌اند. می‌بينمت كه  تف می‌اندازی تو صورتم، تفی آغشته به خون...

 ساعت پنج و پنجاه دقیقه است. روی نیمکتی، کنار میدان وسط پارک، روبروی استخر نشسته‌ام و دارم روزنامه می‌خوانم. منتظرم کلاس نقاشی مهرشید تمام شود، بیاید سراغم، با هم برگردیم خانه. کلاس‌شان تو ساختمان کانون پرورش فکری، ته خیابانی‌ست که آن طرف میدان، درست روبروم قرار گرفته. ساعت شش کلاسش تمام می‌شود و در حالیکه کیف نقاشیش را انداخته پشتش، دوان‌دوان می‌آید سراغم...

 ارکستر نواختن کنسرتو ویولن برامس در ر ماژور را به رهبری پرویز محمود و تک‌نوازی ویولن کولت فرانتس، ویولنیست فرانسوی، شروع کرده بود و ویولن‌سلها، ویولاها، باسونها و شیپورها تم اصلی موومان اول را نواخته بودند و پس از آن سه تم آوازمانند متضاد با تم اصلی، هم‌زمان با یک نغمه‌ی هیجان‌انگیز و پرشور مقطع توسط ارکستر اجرا شده و تازه تک‌نواز فرانسوی شروع به هنرنمایی کرده بود و...