پس از گذشت سالهای سال، هنوز هم که هنوز است، هروقت تریو پیانوی اپوس پنجاه چایکفسکی را گوش می‌کنم، که زیاد هم گوش می‌کنم، حتمن یاد گروه تریوپیانوی آیدا- روبن- روبیک می‌افتم و آن نوازندگان جوان پرشور و آن عصر پنج‌شنبه‌ی دهم ماه مهر که این قطعه‌ی پر از افسون را در سالن منزل دکتر هاتف اجرا کردند و ...

مادر نیما یوشیج طوبا مفتاح بود. او نوه‌ی حکیم نوری، با لقبهای "ناظم‌الاطباء" و "حکیم موزی"، شاعر و فیلسوف و نویسنده‌ی دوره‌ی قاجار بود. خانواده‌ی مادری نیما خانواده‌ای زمیندار و ثروتمند بودند، هم‌چنین خانواده‌ای اهل فرهنگ و شعر و ادب و اندیشه و حکمت بودند و پزشکی در این خانواده سابقه‌ی طولانی داشت...

نغمه‌ی بهار دل‌نشین
با صدای دلکش بنان
برده بود نرم نرم
خاطر غبار غم نشسته‌ی مرا
...

در میان سروده‌های نیما یوشیچ- چه آنها که دارای قالبهای سنتی کهن چون قطعه، غزل، قصیده و مثنوی (غیر از رباعی) هستند و چه آنهایی که قالبهای جدیدتری چون مسمط و نومسمط و ترکیب‌بند و ترجیع‌بند و قالبهای ترکیبی نوساخته‌ی دیگر دارند و چه سروده‌هایش در قالب موزون آزاد- نشانه‌هایی خیلی کم‌یاب و نادر از عشق و عاشقی و سخن از نگار دلبند می‌توان دید...

چندسال پیش، وقتی دانشجوی سال دوم دانشکده بودم، یک روز عصر، هوس کردم برای خریدن یک قهوه‌جوش کوچک که در آن قهوه‌‌ی اسپرسو درست کنم و یک بسته قهوه‌ی دل‌چسب، بروم به خیابان نادری- بین چهارراه فردوسی و چهارراه سعدی. آن‌جا "فروشگاه قهوه‌ی نادری" خیلی معروف بود و هم قهوه‌جوش‌های مناسبی داشت، هم قهوه‌های اسپرسوی خیلی خوبی...

صبح روز ۲۹ اسفند بود و هنوز آقاجون گل بنفشه برای کاشتن توی باغچه‌های حیاط نخریده بود. داشت کت و شلوارش را می‌پوشید و آماده می‌شد که برود به حیاطی که سر خیابان انتظام بود و در گوشه‌اش بساط گل و بوته و نهال فروشی بود، تا از آن‌جا دو تا جعبه گل بنفشه بخرد و بدهد پادوی گل‌فروش آنها را با فرقان بیاورد دم در خانه و تحویل‌مان بدهد...

بهار آمده اما بدون شادابی
بهار نکبت بی‌برقی است و بی‌آبی.
نشان میمنتی نیست در شکوفه و گل
نه بانگ کاکلی است و نه چهچه بلبل
...

زهرا شله دوست صمیمی خدمتکار ما- نجمه- بود و از طریق او بود که ما باهاش آشنا شدیم. گویا زهرا در بچگی به بیماری فلج اطفال مبتلا شده بوده و از همان زمان هم هر دو پایش فلج شده بودند و همیشه نشسته بر ویلچر که در آن زمان ما بهش صندلی چرخ‌دار می‌گفتیم، بود و با آن این طرف و آن طرف می‌رفت...